"Śmierć to taki Święty Mikołaj w świecie dorosłych, tyle że na odwrót."
Aza Ray topi się w powietrzu. Dosłownie. Choruje na tajemniczą chorobę płuc i pewne jest, że niedługo umrze. Przed śmiercią jednak pragnie przeżyć jeszcze swoje szesnaste urodziny. Na kilka dni przed nimi widzi jednak statek, płynący po niebie i wołający ją po imieniu. Nikt nie wierzy dziewczynie i wszyscy wmawiają jej, że to tylko halucynacja. Ale Aza wie swoje. Pewnego dnia staje się nieuniknione- nastolatka umiera i trafia do nieba. Nie tego chrześcijańskiego, pełnego aniołów i innych patetycznych tworów, a do tajemniczej krainy zwanej Magonią. Okazuje się, że wśród chmur miejsce mają pirackie abordaże, a burze i zmiany pogody powodowane są przez szkwałowalenie, które mają za zadanie ukrywać statki przed wzrokiem Utopników. A to dopiero początek.
Ta książka jest największym rozczarowaniem tego miesiąca i jest mi z tego powodu naprawdę przykro. Sam opis i początek były dla mnie ogromną zachętą. No i do tego przecudowna okładka, która ślicznie odbija światło. Ale im dalej zagłębiałam się w przygody Azy, tym bardziej miałam ochotę odłożyć tę książkę na półkę. Wydaje mi się, że autorka nie do końca przemyślała swój pomysł na powieść i nie wykorzystała całego potencjału.
Świat przedstawiony w "Magonii" jest jednak jednym z najciekawszych, o których kiedykolwiek czytałam. Sam pomysł podniebnych żeglarzy-ptaków i całej podniebnej fauny to coś niesamowitego! Przede wszystkim w końcu miałam okazję odetchnąć od książek, w których społeczeństwo podzielono na specyficzne kasty, z których ta najbiedniejsza postanawia wzniecić bunt. Headley wychodzi do czytelnika z czymś nowym i świeżym, co jest ogromnym plusem (niestety jednym z niewielu).
Bohaterowie są tak sztywni i papierowi, że to aż nierealne. Azę jeszcze można przeboleć, bo to bystra i kumata dziewczyna, ale jej przyjaciel, Jason, irytował mnie przez większą część powieści. Bohaterka w rozdziałach z perspektywy chłopaka nie do końca tłumaczy wszystkie jego zachowania, więc czasem nie miałam pojęcia, dokąd dąży ta postać. Największym fantastycznym elementem nie jest tu człowiek zmieniający się ptaka, a piętnastolatek włamujący się do tajnej bazy amerykańskiego rządu. Serio?
Minusem jest też sam pomysł na fabułę. W książce dzieje się bardzo dużo rzeczy naraz i nie jest łatwo zrozumieć, który moment to ten najbardziej przełomowy dla bohaterów. To tak, jakby czytać powieść, która ma w środku pięć scen kończących. To nie tyle nudne, co irytujące.
Podsumowując- książkę warto przeczytać tylko i wyłącznie dla niezwykłego świata przedstawionego. Nie spodziewałabym się tu fajerwerków, jednak to dość lekka podróż. Miałam szansę zostać kapitanem swojego własnego statku, chociaż nie będę tego wspominać z zachwytem.
Moja ocena: 4/10
